چه روزها که یک به یک گذشت و کم نشد
از این غرور لعنتی، که کهنه هم نشد

چه درس ها که پیش رو نهاد زندگی
از آن همه یکی نشد نشانه ام، نشد!

نشد که روز ما به شب رسد کنار عشق
نشد که شب سحر شود بدون غم، نشد

کنار نهر زندگی نشسته ایم و عمر
گذشت و جام زندگیِ مان که جم نشد

بلند قدرِ آرزو و دور راه ِآز
نصیبِ طفلِ عقل ما مگر ستم نشد؟

چه ارگ های آرزو که با تزلزلی
خراب شد، ولی یکی شبیه بم نشد

سلام می¬کنم به خلسه و خیال خوش
در آن میسرم شد آنچه گفته‌ام نشد!

(رضا محمدصالحی)