وقت است بـگویم بـه تـو از تو گله ام را
ســربـرده فـرو بــردن غم حوصله ام را
 
ای سرو رشیدی که هم اندازه ی عشقی
باید برســانم بـه سـرت ســلـسله ام را
 
با اینکه لب تاقـچه ی عشق تو لیز است 
بنشـینم و کـوتـاه کنـم فــاصـلـه ام را
 
تا کنج لبت قبله ی حاجـاتِ عیـان است  
بـگذار بـخـوانـم به لـبـت نـافــلـه ام را
 
سـی بـار شـدم مـرغ سحر، نـاله نـکردم
تا بــلکه بــه قافـت بـرسـانم صـله ام را
 
تــا آیــنه ی روی  تـو در دست نگیرم
بـگـذار نــگویم  به اجل هـم بلـه ام را